Trampoline

Beetje familienieuws deze keer.

Het mag wel in de krant: M. (11) heeft zijn schouderlange piekhaar laten terugsnoeien tot een wat beter verteerbaar Beatleskoppie. Foto's volgen misschien nog. Hij stond vandaag toen ik thuiskwam erg zelfvergenoegd in de spiegel te kijken - modebewuster en met meer stijlgevoel dan ik ooit ben geweest - hij draagt zelfs mijn stropdassen (onder een soort trainingjack... tja)! Ik ben nogal in mijn schik met het kort(er)wieken: dat gordijn van haar voor zijn ogen (ik noemde hem 'Sneep', naar een van Harry Potter's leraren) heeft me drie jaar lang gestoord, ik ben blij dat hij er vrijwillig de schaar in heeft laten zetten.

T. heeft een paar prima dagen achter de rug: een superdag op school ('rockstar in math' volgens haar lerares) en een geslaagde online typtoets waren genoeg om het emotionele tij eergisteren volledig te doen keren.

De trampoline die we in NL hebben gekocht en verscheept staat eindelijk op ons dak. Het afhalen op de luchthaven van Dhaka was een verhaal op zich. A. is niet minder dan vijf (!) keer gaan soebatten, documenten tekenen, kwaad worden, etcetera. Op een gegeven moment werd er zo'n 200 euro aan smeergeld voor diverse handtekeningen en stempels verlangd, wat we natuurlijk weigeren.  Uiteindelijk hebben we de spullen op de invoerrechten na gewoon meegekregen.
Die trampoline is in overbevolkt Dhaka met zijn gebrek aan speelgelegenheid voor kinderen een mooie luxe. Om een of andere reden heeft er hier nog niemand aan gedacht die dingen op grote schaal in te voeren. Met al die expats en middle-class Bangladeshi's in flats moet daar toch een enorme markt voor zijn. Maar goed, na een weekje omgang met de lokale douane begrijpen we beter waarom...