Een aardbeving gisterenavond, duidelijk voelbaar. Later bleken er een aantal lichte aardbevingen en naschokken te zijn geweest in heel Bangladesh. Naar ik begrepen heb geen slachtoffers of grote schade. Als in Dhaka ooit een echt zware aardbeving plaatsvindt is de ellende niet te overzien: stadsplanning een puinhoop, bouwnormen niet gerespecteerd, overbevolking, etcetera.
Over tot de orde van de dag: vandaag zoals ik al had aangekondigd een lange ochtend van protocollaire verlichtingen i.v.m. Eid ul-Fitr (Suikerfeest), en het was zoals ik verwachtte. Wel een meestentijds zeer strak geregelde show (in tegenstelling tot mijn ervaringen met protocol in Centraal Afrika), met diplomaten die door het Staatsprotocol keurig en vlot langs de President en de Premier werden geleid, waarna ook de Leidster van de Oppositie, die bij de volgende verkiezingen zeer wel weer aan de macht zou kunnen komen, met een bezoek moest worden vereerd.
Bij de Premier was het snik- en snikheet: een grote en schitterend versierde tent met onvoldoende krachtige ventilatoren, en alle diplomaten stonden te zweten als otters in hun pakken: niet alleen mijn overhemd, maar ook mijn jas en broek waren drijfnat! De Canadese High Commissioner (ambassadeur) trok aanvankelijk geamuseerde blikken van zijn collega’s toen hij kwam opdagen in de plaatselijke dracht, een lang geborduurd katoenen hemd met een wat komisch aandoend kalotje op zijn hoofd, Eid-cadeautjes van zijn lokale ambassadestaf. Toen we elkaar bij het derde bezoek zagen bleek dat de Canadees groot gelijk had en dat de pakdragers dom waren: de lokale dracht is natuurlijk veel comfortabeler, en ik heb mezelf een mooi lokaal hemd beloofd voor volgend jaar. De Premier was in haar rondje onder de diplomaten overigens alleraardigst en vol begrip voor ons ongemak bij het zien van al die hevig zwetende stropdasdragers.
Bij de Leidster van de Oppositie brak er rumoer uit toen een mensenmassa van lokale politieke aanhangers zich door een deur heen de ontvangstzaal in wurmde, veel geschreeuw, gelukkig geen gewonden of erger.
Ondanks mijn gemopper en tegenzin kunnen deze recepties wel degelijk nuttig zijn. Je staat lang in de rij met collega-diplomaten en praat natuurlijk ook over niet-triviale zaken. Zo zagen de Italiaanse ambassadrice en de pauselijk Nuntius (in vol bisschoppelijk ornaat) in de rij hun kans schoon om me eendrachtig te be-lobbyen voor Europese fondsen voor een netwerk van 700 door katholieken gerunde (maar voor alle geloven toegankelijke) non-government schools. Ik heb ze de regels uitgelegd: alleen toekenning van fondsen op basis van competitive bidding; ik heb ze op wat mogelijkheden gewezen om samen te werken met NGOs. En je vangt altijd wel wat nieuwtjes op, maar dat is niet per se geschikt voor een blog…;-)
Eigenlijk had ik ’s middags nog naar een andere ontvangst moeten gaan, A. had zelfs, heel lief onder het motto 'gedeelde smart…'), aangeboden er samen heen te gaan. Ik was echter al niet lekker opgestaan en de ongewenste sauna bij de Premier heeft me de das omgedaan. Ik ben rillend in bed gekropen en er vanavond pas uitgekomen. Zit nu beurtelings rillend en zwetend te schrijven met een glas tequila om de boze geesten te bezweren.
Very thoughtfuul blog
ReplyDelete