Niet saai!

MvG is back! Ik ben zeer content te kunnen melden dat het met de training en vorm weer snor zit. Sterker nog: ik vraag me af of de 6 weken gedwongen inactiviteit mischien een blessing in disguise waren?

De reden voor mijn licht euforische stemming van het moment is dat ik zojuist een prima training van 3 uur en 45 minuten heb gedaan van maar liefst 14 x 1000 meter heb afgelegd (560 banen) op een mooi vlot tempo (voor mijn doen dan) met relatief weinig verval: begonnen rond 1min31sec/100m, rond de 10 km 1.36/100m, de laatste 3 km weer versnellend naar 1.34/100m. Vooral met die versnelling was ik blij: het betekent dat er nog reserve zat voor meer, en dat ik in principe klaar ben voor de 19,7 km van Rottnest op 26 februari. Ik vergeet er bij te vertellen dat de 14 km van vandaag volgde op een vrij intensieve 8,5 km gisteren en 4,5 km eergisteren, waar het me ook al opviel dat de 100s, 200s en 1500s ineens erg vlot leken te gaan: waar ik al enige tijd de 1500 met moeite net onder 23 minuten zwom, ging ie ineens weer op 22.20. En alle pijntjes zijn weg: onderrug, schouders en nek! (even afkloppen)

Het geheim zit hem denk ik, in a. de lange gedwongen rustpauze, b. een piekweekeinde vorige week met ook al een 12,5 km training, en c. twee dagen rust en herstel  daarna. Bovendien heb ik het idee dat ik inderdaad sneller herstel nu ik onmiddelijk na trainingen 400 ml eiwitdrank drink. Ook train ik consequent met sportdrank (langzame suikers en mineralen/sporenelementen - per kilometer 250 ml (= 20 gram preparaat)), en dat werkt merkbaar beter dan trainen met alleen maar water.

Onlangs ook even goed bijgepraat met coach Marcel. Ik had het contact twee maanden laten versloffen (sorry Marcel!) ook door de fysieke malaise. Hij wees me weer eens op het belang van voldoende snelheidswerk en sprint, en daar ben ik dan ook prompt (weer) mee begonnen. Ik had het een beetje laten zitten om dat ik van nature toch liever lui dan moe ben, en lekker sloom je kilometers draaien is een stuk comfortaber dan door e verzuring van je spieren knap pijnlijke snelheidstrainingen. Zo'n gesprek met een coach, al is het maar eens per maand op afstand, houdt je bij de les.

Het zal mijn mede-duursporters niet, maar andere lezers misschien wel verbazen dat zo'n ellenlange zwemtraining, waarin je in feite alleen maar in een betonnen bak met een streep op de bodem op en neer zwemt, niet saai hoeft te zijn.
Het is altijd weer interessant om te zien hoe de aanvankelijk over elkaar buitelende gedachten met het vorderen van de kilometers langzamer worden en -meestal - beter geordend raken, en hoe de endorfine de stress vermindert. Alle beslommeringen komen aan bod, maar niet op de diepgaande en geconcentreerde manier die je bij echt nadenken en piekeren kunt hebben: de gedachten lijken meer op flarden mist waar je doorheen rijdt met de auto. Al te gefocust op je gedachten kun je niet zijn, want je moet je banen tellen, en alle spieren van je lijf schreeuwen om aandacht.
Maar ondanks de beperkte focus kom ik tijdens trainingssessies, vooral de wat langere, regelmatig tot besluiten en conclusies, bijvoorbeeld hoe een bepaalde situatie thuis of een probleem op het werk aan te pakken. Echt creatieve invallen tijdens het zwemmen gebeuren niet vaak, maar de flow vandaag was, tusen de zesde en de elfde kilometer om precies te zijn, zo goed dat het jammer was dat ik geen notitieboekje bij me had. (Prompt alle geniale invallen dus weer vergeten...)
Soms kan de stress of je verstrooidheid echter zo groot zijn dat het je niet lukt om je op de training te focussen, en in zulke gevallen sta ik vaak al binnen 10 minuten weer onder de douche. Dat is gelukkig zeldzaam, maar eind vorig jaar is het me twee keer overgekomen. Mijn ervaring is dat het geen enkele zin heeft om met tegenzin door te trainen. Beter een dagje, of meer, overslaan, de zin komt vanzelf weer terug.