Zomaar drie verdrinkingsgevallen uit de krant van vandaag

Een van de bekendste Engelstalige kranten in Bangladesh, de Daily Star, schreef vandaag over drie verdrinkingen die afgelopen zondag en maandag in nabijgelegen plaatsen plaatsvonden: twee kinderen en een volwassene. Toen ik het artikel las besefte ik dat alledrie de gevallen elk op hun manier exemplarisch zijn voor de gruwelijke aantallen verdrinkingsdoden in dit land: 2 kinderen ieder uur, en een mij onbekend aantal volwassenen. In plaats van statistieken, wil ik deze keer de drie slachtoffers bij naam aan jullie voorstellen:

• 
  
  Babul Islam, een 40 jaar oude concierge van een middelbare school, was zijn voeten aan het wassen in een van de ontelbare vijvers die Bangladesh rijk is (gegraven om grond rondom te verhogen en dijken te bouwen; gebruikt voor het kweken van vis, de was, en om te baden) toen zijn sandaal in het water viel. Hij verdronk toen hij de vijver instapte om de sandaal pakken. Hij had nooit leren zwemmen. Ik weet niet of Babul Islam een gezin achterliet, maar acht dat wel waarschijnlijk. Zo ja, dan is op basis van de gebruikelijke gang van zaken in dit land te verwachten dat zij met het wegvallen van de kostwinner veroordeeld zijn tot (nog diepere) armoede, met alle sociale consequenties vandien: schoolgaande kinderen mogelijk van school, kinderarbeid om als gezin het hoofd boven water te houden, vroege (nog vroegere) uithuwelijking, enz., dus een nieuwe generatie die niet uit de armoedeval zal geraken;
• 
  
  Raisa Rana, een ondernemende peuter van 17 maanden, ging binnenshuis op onderzoek uit toen haar familieleden even niet opletten, en viel in een emmer water, waarna ze verdronk.
• 
  
  Sohel Chowdhury, een jochie van 8 jaar, verliet 's ochtends het ouderlijk huis om te gaan spelen in zijn dorp. Rond het middaguur werd zijn lichaam gevonden in een vijver in de buurt. Is hij erin gevallen, of is hij alleen gaan zwemmen? In ieder geval was hij niet in staat om op eigen kant de kant te bereiken.

Dit is veel minder dan het topje van de ijsberg. Over verdrinkingen publiceren de kranten in Bangladesh niet zo veel als over de talrijke en meer spectaculaire verkeersongevallen, en daarom viel dit berichtje me op. Behalve om schokkende statistieken gaat het ook om diep tragische individuele gebeurtenissen, iedere keer opnieuw. Het mooie is echter dat er met relatief eenvoudige middelen iets aan te doen is.

De redenen voor de ongelukken die ik hier heb aangehaald zijn divers: in het geval van Raisa was haar familie even niet alert, en dat kan iedere ouder overkomen. Zwemlessen zouden haar niet hebben geholpen. Maar door mensen voor te lichten over de gevaren van zoiets ogenschijnlijk onschuldigs als een emmer water op de grond (in plaats van op een tafel) kun je dergelijke gevallen verminderen. Hele basale zwemlessen zouden de dood van Babul en Sohel zeer waarschijnlijk wel hebben kunnen voorkomen .
Het CIPRB, dat ik met mijn Kanaaloversteek en deze website wil steunen, werkt op beide fronten: zwemlessen vanaf 4 jaar, en tevens voorlichting voor de hele gemeenschap, niet alleen over de gevaren van water, maar ook van vuur, gif, verkeer, etcetera. Doe me een plezier en ga even kijken op hun website, of bekijk even het filmpje!

Man zonder ledematen zwemt Kanaal over

Niet te geloven: man zonder ledematen zwemt Kanaal over! In 13,5 uur, nog snel ook. Onaards, zo'n wilskracht.

A. en ik blijven in de lappenmand, hoewel we wel tot enige activiteit komen. A. heeft zich vanochtend naar een taaltest op de British Council begeven, en gaat vanaf woensdag tot mid-november een intensieve cursus volgen om haar Engels naar nog hoger niveau te tillen. Ze is echter op haar tandvlees teruggekomen (door het verkeer lang in de auto gezeten) en heeft de rest van de dag in bed gelegen.

Ikzelf heb de hele dag gewerkt, maar met toenemende rillingen, een licht gevoel in het hoofd, en moe. Mijn geplande dienstreis van vijf dagen naar Jakarta afgezegd op zeer indringend advies van onze huisarts, een Brit, die een ongelooflijke hoeveelheid tijd aan ons besteedt.

Hij heeft er nog steeds niet de vinger op kunnen leggen wat ons mankeert: gezien de negatieve uitslag van onze bloed- en urinetesten denkt hij nu minder aan knokkelkoorts dan aan een vorm van buiktyfus of paratyfus, gematigd doordat we er enige bescherming tegen genieten door eerdere vaccinaties. In afwachting van de uitslag van een bloed- en faeceskweek gaan we morgen allebei beginnen met een antibioticakuur. We hebben geen idee wat er gaande is, maar vertrouwen maar op zijn advies.

Buiktyfus zeg, het moet niet veel gekker worden, al is het net zo'n mooie aanwinst voor ons lijstje tropische ziekten als knokkelkoorts. Alle gekheid op een stokje: het ondermijnt de moraal wel, zo'n week lang samen ziek. Voor de kinderen is het ook niet leuk, twee van die zombies in huis, al sprongen schatten van vrienden dit weekeinde bij en hebben ze de drie jongsten een dag onder hun hoede genomen terwijl wij ziek lagen te zijn.

Toch valt er ook wel wat te (grim-)lachen: A., bang voor prikken, kneep 'm zo voor het voornemen van de arts laatst om haar aan een infuus te leggen als ze niet beter zou hydrateren dat ze diezelfde avond en nacht tegen heug en meug vijf liter glucose-zoutoplossing naar binnen heeft geworgd. Vijf liter! Dat lukt mij niet eens met bier!

Knokkelkoorts?

In de serie 'rottige tropische ziekten' van de familie, deze keer: dengue fever of knokkelkoorts.



Eerdere ervaringen betroffen malaria (dochter T. 2 keer, ikzelf 5 keer); bilharzia (ik 1 keer, mijn longen vol parasieteneitjes); en veruit de smerigste: botfly (Dermatobia hominis - een onder de huid groeiende larve van een soort horzel, die er als een made uit komt gekropen. Medisch niet erg alarmerend, maar walgelijk natuurlijk - R. en G. elk een keer). Allemaal opgedaan in de Centraalafrikaanse Republiek. Tot nu toe leek Bangladesh mild voor ons.

Botfly: horzellarve breekt
uit door de huid. Misselijkmakend
als je het bij je eigen kind ziet, maar
verder vrij onschuldig.

Deze keer lijkt A. echter aan de beurt. Ze is al vier dagen goed ziek en de dokter vermoedt dengue fever. Bijna 40 graden koorts, zere botten en spieren, en licht uitgedroogd. Ze moet nu een suiker-en-zout oplossing drinken die ook wordt gebruikt voor cholera-patienten. Als ze niet meer gaat drinken 'suggereert' de dokter dat ze aan een infuus moet.

Ikzelf ben ook al een paar dagen niet lekker: rillingen, diarree en bek-en bekaf, al is het minder spectaculair knock-out dan A. Mijn korte training op 12 september was al een indicatie: ik was moe en had ook geen zin in meer. Ik heb dinsdag, gisteren en een groot deel van vandaag op bed doorgebracht, waar A. dus al lag. Ook licht uitgedroogd volgens de dokter, dus ook ik ben aan de suiker-en-zout oplossing. Die is niet erg lekker, maar ik heb er niet zo'n moeite mee als A. en klok gemakkelijk een halve liter in een keer weg. Zij doet het met kleine slokjes, wat de walging nog erger maakt. Ik heb haar er natuurlijk op gewezen dat mijn jarenlange en zorgvuldig onderhouden expertise met bierdrinken nu goed van pas komt, maar ze was er niet erg van onder de indruk :-(

Vandaag zijn er voor ons beiden bloed en urinetests uitgevoerd, morgen weten we hopelijk wat er precies aan de hand is. Komende zondagavond moet ik voor vijf dagen naar Indonesie voor het werk, maar ik twijfel of ik in deze vorm wel moet gaan.

Van trainen is dus niets gekomen, al ben ik vanochtend een half uurtje met M. naar het zwembad gegaan om wat sprintjes te oefenen voor zijn schoolwedstrijd morgen. Ik zwom er een beetje naast. Met een paar eenvoudige aanwijzingen ging zijn 50 meter vrij drie seconden sneller. Het intensieve trainen met het schoolteam van de laatste weken (5 keer per week) werpt zijn vruchten af: zijn techniek en snelheid zijn duidelijk vooruitgegaan, en hij lijkt het nog steeds leuk te vinden.

Thank you AISD!

Voor het eerst sinds lange tijd weer eens 's ochtends vroeg (6 uur) in het water gelegen. Niet omdat ik dat zo leuk vind, maar omdat zoonlief zijn wiskundehuiswerk voor vandaag tijdens de Eidvakantie in zijn kluisje had laten liggen en dit vanochtend op school moest maken. Ik heb hem naar school gebracht en ben toen maar weer eens een ochtendtraining gaan doen, een kleintje dit keer: 2 km. In tegenstelling tot wat je misschien zou denken vind ik er niet veel aan om me 's morgens vroeg al zo in te spannen, maar je ontkomt er op een gegeven moment niet aan als je veel kilometers moet maken. Voordeel is wel dat je al voor achten klaarwakker op het werk bent, en al het nodige werk gedaan kunt hebben tegen de tijd dat de meeste collega's arriveren. Ook bespaar je zo kostbare tijd met het gezin.

Een beetje reclame als dank voor alle medewerking!

Mijn hele Kanaalonderneming staat of valt natuurlijk met de beschikbaarheid van trainingswater, en dat is in Dhaka geen sinecure. Ik ben volstrekt afhankelijk van het zwembad van de American International School, waar nu alle vier de kinderen naar toe gaan. Vorig jaar heb ik alle medewerking gekregen om ook buiten de standaarduren te trainen (met name 's ochtend van 5.30 tot 7.30, i.p.v. de gebruikelijke 6-7: een uur is niet genoeg ). Het schoolhoofd merkte daarbij op dat hij het maar een bedenkelijk 'voorrecht' vond om om 5h30 's ochtends in een zwembad te 'mogen'  liggen, en noemde me goedmoedig een 'nutter', een mafketel. Overigens moest ik wel een legal waiver tekenen, zodat mijn nabestaanden de school niet kunnen suen mocht ik tijdens een van mijn trainingen de geest geven... het blijft tenslotte een Amerikaanse school ;-).

Vanochtend heb ik met het nieuwe schoolhoofd en de nieuwe sportcoordinator gesproken, en ook zij waren bijzonder behulpzaam: ik mag van mijn speciale 'voorrecht' gebruik blijven maken. Thank you AISD!

Overvol

Niet echt een alternatief
voor het zwembad...

Ziezo, ik ben weer van mijn zeepkist afgestapt... ;-)

Wellicht schrijf ik binnenkort zelfs weer eens wat over zwemmen. Deze Eid dagen geen minuut getraind, alleen maar thuis beetje bezig geweest met het gezin, en met een virusje in bed gelegen. Ontdekt dat een mogelijk 50-meter buitenbad in een ander staddeel a. wel 90 minuten rijden is (door het verkeer) en b. op dit moment geen water bevat. Het blijft dus 25-meter baantjes trekken, tenzij ik in de Buriganga ga liggen...

Hier is een interessante serie over Dhaka als ' s werelds snelst groeiende megacity, nu nog 15 miljoen inwoners, voor 2025 wordt verwacht dat het er meer dan 20 miljoen zullen zijn. Moeilijk voor te stellen hoe dat zal zijn, de stad is nu al bijna onleefbaar vol.

Wel zou het helpen als er verkeersregels werden ingevoerd, en politieagenten eens begonnen met verkeersboetes uitschrijven. Niets is zo ongedisciplineerd als het verkeer in Bangladesh. De riksjas en 'babytaxis' zorgen voor veel chaos, maar de bussen zijn het ergst. Op de foto hiernaast is te zien dat de meeste bussen niet bang hoeven te zijn voor nog een krasje. Buschauffeurs in de stad zijn meestentijds jonger dan 18 (goedkoper voor de buseigenaar) en hebben geen rijbewijs. Chauffeur wordt je hier niet door een rijexamen, maar door promotie: van kaartjesverkoper ga je door naar chauffeur! Met een beetje pech zijn ze ook nog gedrogeerd (goedkope amfetaminen, ook gebruikt door riksja wallahs) om hun lange dagen te kunnen volhouden. Het aantal verkeersslachtoffers in dit land is dan ook schrikbarend, en zeer veel dodelijke ongelukken worden door jagende bussen veroorzaakt. Ik ben er laatst nog door een van de weg gedrukt (gewoon geramd!) toen hij bij een stoplicht rechtsaf wilde en ik rechtdoor. Toen ik erachter aan reed om verhaal te halen.... vluchtten de chauffeur en alle passagiers, en stond ik voor een lege bus midden op een druk kruispunt! Meteen een toeloop natuurlijk, en even later kwam de chauffeur teruggeslopen: een jongen van zeker niet ouder dan 16. Wilde midden op straat mijn voeten kussen teneinde om vergeving te vragen (wat ik niet wilde natuurlijk). Een bizarre ervaring.

Vervolgens zou men eens wat moeten doen aan de creativiteit van de elektriciens in Dhaka: alles hangt maar boven de grond, ieder voegt er zijn eigen bedrading aan toe, en regelmatig wordt er wat losgetrokken door passerend verkeer - de foto geeft een idee. Soms worden voetgangers geelektrocuteerd door loshangende draden. Ik moest laatst M. nog wegtrekken toen we naar huis wandelden en hij tegen een loshangende draad dreigde te lopen.

Waar was jij, toen...?

Weet jij nog waar je was toen je het bericht kreeg van de aanslag op de Twin Towers op 11 september 2001?

Ik wel: ik liep, nog maar een paar maanden eerder aangenomen bij het DG Buitenlandse Betrekkingen van de Europese Commissie in Brussel, het kantoor van een oudere collega binnen die aan de website van CNN gekluisterd zat en me toonloos vertelde dat er een vliegtuig het WTC was binnengevlogen. Mij lukte het vervolgens niet eens op de site binnen te komen wegens de enorme online toeloop. Ik belde A., die thuis was, en die vertelde me dat er net een tweede vliegtuig de andere toren was binnengevlogen. Ik werkte net een aantal maanden bij het Departement voor Buitenlandse Betrekkingen, eenheid E3: Kaukasus en Centraal Azie. Ik en mijn collega’s waren heel behoorlijk op de hoogte van de situatie in Afghanistan. Ik had toevallig net daarvoor Ahmed Rashid’s befaamde boek over de Taliban gelezen. Uiteraard begonnen we onmiddellijk te speculeren over de daders, en mijn onmiddellijke vermoeden dat Al Qaida erachter zat bleek al snel juist. De dynamiek van mijn job, EU desk officer voor de toen nog wat slaperige centraal Aziatische staten Kazakhstan, Kirgizie en Tajikstan, veranderde radicaal, en plotseling bevonden ik en mijn collega's ons dichtbij het midden van een draaikolk.

De wereld is er sindsdien absoluut op achteruitgegaan, zo ook in Nederland. Ik deel al lang de ergernis over integratieproblemen, met name onder Marokkaanse jongeren. Respectloos gedrag, homo’s, vrouwen en ouderen treiteren, diefstal, geweld, ik ben geheel no-nonsense waar het de aanpak van die problemen betreft, en heb geen probleem met het noemen van man en kameel. Zoals zoveel Nederlanders ben ik ook medeverantwoordelijk voor het (lang geleden) jarenlang ontkennen van de problemen vanwege misplaatste political correctness.

Maar laten we het debat wel zuiver houden: de problemen die er zijn met allochtone jongeren hebben meer dan met de Koran te maken met de culturele ruraal-urbane tweedeling tussen het Rifgebergte en Casablanca. Meer indirect heeft het ook meer met de bijna blinde steun te maken die decennialang is gegeven aan de semi-schurkenstaat die Israel is geworden, in plaats van dit prachtland als een volwassen lid van de wereldgemeenschap te behandelen. Kijk ook naar het feit dat zoveel allochtone jongeren (niet in het minst de dochters) wel maatschappelijk integreren en schitterend slagen.

Hoewel ik zelf een overtuigd, doch niet militant, atheïst ben, verafschuw ik het gemak waarmee de laatste jaren maar van alles maar over de Islam gezegd wordt. Om een bekende muurslogan in Amsterdam in 1941 te parafraseren: blijf met je rotpoten van andermans rot-religie af.

In tegenstelling tot veel PVV-stemmer en -sympathisanten, woon en werk ik met en temidden van moslims, en reken ik een (klein aantal) moslims al zo’n 25 jaar tot mijn naaste vriendenkring. Mijn beleving van ‘de’ Islam is een heel andere. De moslims waarmee ik omga verafschuwen gewelddadig extremisme evenzeer als ik. Ik houd van de sterk ontwikkelde charitatieve kant van de islam, zoals de verplichte zakat voor armen, die in het Christendom bij mijn weten geen parallel heeft(*). Ik zal nooit de zachtheid en blijheid vergeten waarmee een vrouwelijke lokale collega nog wekenlang als het ware omhuld was na haar eerste hajj naar Mekka vorig jaar. De sfeer rond Eid ul-Fitr is als rond de Kerst in Europa, prettig, knus, vrolijk, en volledig open voor niet-moslims die erin willen delen.

Er zijn experimenten geweest waarbij mensen tot de meest afschuwelijke dingen in staat zijn zodra zij hun medemens niet langer als mensen zien. Denk aan het Milgram experiment, maar denk ook aan de burgeroorlog in Joegoslavie en de genocide in Rwanda, en de onzegbare dingen die naaste buren, zelfs familieleden, elkaar aandeden. Geert Wilders, Terry Jones, en anderen, dehumaniseren de Islam, zoals Osama Bin Laden, Al Qaida en de Taliban de westerse wereld hebben dehumaniseerd.

Wilders’opvattingen over de islam zelf zijn bekend, en om met Voltaire te spreken, ze staan me tegen, maar ik wil mijn leven geven (nou ja, alleen als het echt moet…) voor zijn recht die te hebben en uit te spreken. (Overigens zegt hij nog wel meer op sociaal-economisch gebied, en ook daar heeft hij veel stemmen aan te danken. Niet negeren alstublieft, dames en heren politici!) Met velen ben ik echter zeer ongerust over wat Wilders over een paar uur zal zeggen bij Ground Zero in New York, en wat het in de wereld teweeg kan brengen. Het is aan hem om verantwoordelijk met zijn vrijheden om te gaan. Zo niet, hoe kan hij dan nog claimen een betrouwbare regeer- dan wel gedoogpartner te zijn?

Hoe breng je de nuance terug in het denken van die 1.453.944 Nederlanders die op hem gestemd hebben? Het gaat er bij mij niet in dat dat allemaal schuimbekkende islamhaters zouden zijn. Ik ken er waarschijnlijk heel wat, en ik ben ervan overtuigd dat zij hun verlangen naar een ordelijke en fatsoenlijke wereld delen met de rest van de wereld. Dus ook met de overgrote meerderheid van de moslims.

Noem me een idealist, maar ik ben er nog altijd van overtuigd dat er meer is dat mensen verbindt dan dat hen scheidt, in Nederland, maar ook in de rest van de wereld. Zelfs na 9/11.


(*) post scriptum: Teunie Luijk wijst me op de praktijk van de tienden in de Bijbel en de Christelijke traditie.

Een aardbeving en een dagje protocol

Een aardbeving gisterenavond, duidelijk voelbaar. Later bleken er een aantal lichte aardbevingen en naschokken te zijn geweest in heel Bangladesh. Naar ik begrepen heb geen slachtoffers of grote schade. Als in Dhaka ooit een echt zware aardbeving plaatsvindt is de ellende niet te overzien: stadsplanning een puinhoop, bouwnormen niet gerespecteerd, overbevolking, etcetera.

Over tot de orde van de dag: vandaag zoals ik al had aangekondigd een lange ochtend van protocollaire verlichtingen i.v.m. Eid ul-Fitr (Suikerfeest), en het was zoals ik verwachtte. Wel een meestentijds zeer strak geregelde show (in tegenstelling tot mijn ervaringen met protocol in Centraal Afrika), met diplomaten die door het Staatsprotocol keurig en vlot langs de President en de Premier werden geleid, waarna ook de Leidster van de Oppositie, die bij de volgende verkiezingen zeer wel weer aan de macht zou kunnen komen, met een bezoek moest worden vereerd.

Bij de Premier was het snik- en snikheet: een grote en schitterend versierde tent met onvoldoende krachtige ventilatoren, en alle diplomaten stonden te zweten als otters in hun pakken: niet alleen mijn overhemd, maar ook mijn jas en broek waren drijfnat! De Canadese High Commissioner (ambassadeur) trok aanvankelijk geamuseerde blikken van zijn collega’s toen hij kwam opdagen in de plaatselijke dracht, een lang geborduurd katoenen hemd met een wat komisch aandoend kalotje op zijn hoofd, Eid-cadeautjes van zijn lokale ambassadestaf. Toen we elkaar bij het derde bezoek zagen bleek dat de Canadees groot gelijk had en dat de pakdragers dom waren: de lokale dracht is natuurlijk veel comfortabeler, en ik heb mezelf een mooi lokaal hemd beloofd voor volgend jaar. De Premier was in haar rondje onder de diplomaten overigens alleraardigst en vol begrip voor ons ongemak bij het zien van al die hevig zwetende stropdasdragers.

Bij de Leidster van de Oppositie brak er rumoer uit toen een mensenmassa van lokale politieke aanhangers zich door een deur heen de ontvangstzaal in wurmde, veel geschreeuw, gelukkig geen gewonden of erger.

Ondanks mijn gemopper en tegenzin kunnen deze recepties wel degelijk nuttig zijn. Je staat lang in de rij met collega-diplomaten en praat natuurlijk ook over niet-triviale zaken. Zo zagen de Italiaanse ambassadrice en de pauselijk Nuntius (in vol bisschoppelijk ornaat) in de rij hun kans schoon om me eendrachtig te be-lobbyen voor Europese fondsen voor een netwerk van 700 door katholieken gerunde (maar voor alle geloven toegankelijke) non-government schools. Ik heb ze de regels uitgelegd: alleen toekenning van fondsen op basis van competitive bidding; ik heb ze op wat mogelijkheden gewezen om samen te werken met NGOs. En je vangt altijd wel wat nieuwtjes op, maar dat is niet per se geschikt voor een blog…;-)

Eigenlijk had ik ’s middags nog naar een andere ontvangst moeten gaan, A. had zelfs, heel lief onder het motto 'gedeelde smart…'), aangeboden er samen heen te gaan. Ik was echter al niet lekker opgestaan en de ongewenste sauna bij de Premier heeft me de das omgedaan. Ik ben rillend in bed gekropen en er vanavond pas uitgekomen. Zit nu beurtelings rillend en zwetend te schrijven met een glas tequila om de boze geesten te bezweren.

Kathartige Samaritaan

M. (11) had met zijn vriend(inn)enclubje (hij, een Keniaanse jongen, een Bangladeshi/Italiaanse, en een Britse) twee jonge straatkatjes zonder moeder gevonden. Omdat de ouders van de andere drie het vertikten de beesten onderdak te bieden en hij verwachtte dat hij ook bij A. en mij wel nul op het rekest zou krijgen, blijkt hij ze gisteren onder onze ogen in zijn sporttas mee naar zijn kamer te hebben gesmokkeld! De hele avond was hij voortdurend op zijn kamer met zijn muziek nogal hard aan, wat hij anders nooit doet. Om 2 uur ’s nachts was ik nog op, en was verrast toen hij ook nog door het huis bleek te lopen. Ik hoorde toen pas gemiauw. Hij liet me twee piepjonge katjes zien (‘Tigress’en ‘Angel’), waarvoor hij in een metalen boekenkist met lappen en een kommetje melk onder zijn bureau een nestje had gemaakt, inclusief een bureaulamp om ze warm te houden. Heel vertederend, niet alleen de katten, maar ook zijn toewijding. De beestjes mogen blijven van ons, al voorzien we dat het vervelend zal zijn wanneer we hier over twee of drie jaar weggaan. Wel zijn we strikt over geen beesten in huis, dus vandaag ging de inmiddels nogal riekende kist naar buiten op onze overdekte parkeerplaats (ons minituintje is al bezet door een konijnenren). M. was, inmiddels murw door het slaapgebrek, boos op me en in tranen (‘katten hebben last van muggen en zijn bang van het gemiauw van de grote straatkatten’), maar dat gaat wel over.

De belangstelling voor mijn blog is ineens enorm toegenomen sinds Teunie er melding van maakte op haar blog Eenvoudig leven. Ik zit al dicht tegen de 1000 bezoekers, veel eerder dan ik dacht.

Over 24 juli: de 'Channel General' en de 'Swim Bitch'

Toen we deze zomer in Nederland waren ben ik in het weekend van 24 juli jl. naar Dover gereden om eens de sfeer op te snuiven van het Kanaalzwemmen: ieder weekeinde tussen mei en september komen daar gelijkgestemden samen om onder toezicht van de legendarische, inmiddels al 70+-jarige Freda Streeter (‘Channel General’) en Emma France (‘Swim Bitch’ – staat zelfs op haar T-shirt) te trainen in de haven, heen en weer zwemmend tussen twee hoge damwanden die zo’n 1250 meter uit elkaar staan. Ook was het voor mij een goede gelegenheid om de voor een Kanaalovertocht vereiste ratification swim te doen: 6 uur in water van 16 graden Celsius of kouder.

Freda Streeter -
de 'Channel General'

De 24e was een belevenis: ik ben vanuit een hotel in het prachtige achterland van Kent ’s ochtends vroeg naar de haven van Dover getogen waar zich zo’n 25 zwemmers verzamelden. Aan de hand van een nummer op je arm houden de trainers in de gaten of je je wel ieder uur meldt voor de ‘voedingen’: een bekertje warme koolhydratendrank (Maxim) en een paar snoepjes. (Als je je niet meldt weten ze in ieder geval dat ze kunnen gaan dreggen… Om je dan nog levend uit het water te halen zal het meestal te laat zijn.) Stiekem vond ik mezelf een hele pief om zes uur in koud water te gaan liggen, maar in zo’n club, en met zo’n trainer (de moeder van Alison Streeter, Channel Queen met 43 geslaagde Kanaalsolo’s), bleek dat niets bijzonders: niemand zwom minder dan 4 uur, en een aantal zwemmers deed die dag 8 uur, om de dag erop nog eens 7 uur te doen!. Zo’n 8/7 drill is de laatste piekinspanning voor veel aspirant-Kanaalzwmmers zo’n twee weken voordat ze overtocht wagen. Ik heb voor het IJsselmeer een 4/3 uurs drill gedaan, en dat was al een hele klus, dus petje af voor 8/7.

Toen ik na 6 uur verkleumd maar zeer voldaan uit het water kwam, kreeg ik een certificaat als bewijs (aan de schipper te overleggen volgend jaar, anders wordt er niet gestart). Ergens tussen Nederland en Bangladesh is dat certificaat zoekgeraakt. Gelukkig waren Emma en Freda zeer bereidwillig en hebben ze me vandaag via de mail een duplicaat gestuurd! Een hele opluchting en dus schrijf ik vandaag over de 24e juli.

Eerste contact met het Centre for Injury Prevention and Research!

Bakken werk, van trainen is het nauwelijks gekomen deze week. Tot overmaat van ramp zijn mijn vaste trainingsbad en de weight room op de Amerikaanse School van donderdag tot en met zondag gesloten i.v.m. Eid ul Fitr. Het zal wel een beetje hardlopen of hillwalking worden dit weekeinde, thuis op de tredmolen.

Vandaag kennisgemaakt en lang gesproken met oprichter Fazlur Rahman en zijn collega van het Centre for Injury Prevention and Research, de beoogde begunstigde van dit project.

Ik had al wat huiswerk gedaan bij collega's uit de ontwikkelingswereld hier in Dhaka, ook (en gezien de realiteit in Bangladesh: met name) over de financiele managementcapaciteiten van het CIPRB.  Na ons gesprek van vandaag heb ik er alle vertrouwen in dat dit een prima club is om te steunen. Solide academici met een nobele maatschappelijke missie. Ik heb ze toegezegd mijn best te gaan doen om hun werk meer voor het voetlicht te brengen, in Bangladesh en in Nederland.



Een door de CIPRB getrainde dorpszweminstructeur aan het
werk. Het bamboeplatform (op stahoogte voor de kleintjes)
met omheining (zie ook de andere foto's) kost zo'n
vijftig euro aan materiaal en arbeid (5 dagen) en
gaat een jaar mee - geen geld dus!



Je staat er versteld van hoezeer de meest elementaire veiligheid in en rond het huis nog onder de aandacht van vooral de armste bevolking moet worden gebracht. Zaken als: geen landbouwgif op de grond van je hut/huis laten staan, maar een plank aan de muur maken en het daarop zetten. Geen kinderen alleen bij je oliestelletje met grote pan kokende rijst laten. Geen kinderen op de rand van een waterput laten zitten.  Ze niet op of bij een drukke weg laten spelen. Postbus 51 is hier letterlijk nog ver weg, al wil het CIPRB ijveren voor bijvoorbeeld een nationale Giflijn. Mensen zijn hier niet dommer dan elders, maar wel veel vaker ongeletterd en druk met overleven, en er is geen enkele veiligheidcultuur (zie het verkeer, de blootliggende electriciteistdraden op straat, etc. etc. - laatst knikkerde er nog een schilder zo'n zeven meter naar beneden van een gevel van ons huis - godzijdank alleen een gebroken arm). Een van de beste maatregelen om doden en gewonden onder kinderen te voorkomen is het organiseren van anchals, gemeenschapscreches, tussen 9 en 1 iedere dag, de periode waarin de meeste ongelukken gebeuren wegen gebrek aan toezicht.

Het CIPRB is dus zeer in zijn nopjes met mijn actie. We waren het erover eens dat we ons het best kunnen focussen op het probleem van kinderverdrinkingen, hoewel het CIPRB als instelling dus een veel breder spectrum van problemen bestrijkt. Er is een mooi verband tussen Kanaalzwemmen en zwemles voor kleine kinderen  als twee tegenovergestelde uiteinden van het zwemvaardigheidsspectrum: dat komt een heldere boodschap ten goede. Ze gaan me wat concrete cijfers en feiten verschaffen die ik kan gebruiken voor de fondsenwerving, zoals 'voor 50 euro kan het CIPRB een bamboeplatform voor kinderzwemlessen in een dorpsvijver bouwen waarmee 150 kinderen per jaar kunnen leren zwemmen' etc etc. Aangezien er in Bangladesh tienduizenden dorpen zijn, kunnen we even vooruit!

Het opzetten van de financiele kant van de zaak is nog even ingewikkeld. Het CIPRB heeft geen bankrekening in Europa, dus hoe dat met justgiving.com moet moeten we even bekijken. Ze gaan er zelf achteraan. Ikzelf moet een nieuwe bankrekening bij de ABN-Amro open: E.C.J. van Gool - inzake [naam project]. Ik had liever een geheel van mij gescheiden bankrekening met alleen de naam van het project, maar dan moet er een stichting komen, inschrijving Kamer van Koophandel, etcetera - laat dan maar zitten, we houden het simpel.

Na de komende Eid feestdagen gaan we proberen een vrije zaterdag met het CIPRB naar een zwemproject te gaan in een naburig district. Hopelijk kunnen de kinderen mee, zo wordt het nog een mooi educatief dagje voor het hele gezin. En dan kan ik deze site eens gaan voorzien van meer foto's.

Column!

Leuke mail van verslaggever Henk Verhagen van het Brabants Dagblad vandaag: men wil me een 'hoekje' in de krant geven, eens in de maand. We gaan nog verder bekijken wat ik daar precies in ga schrijven, maar het is natuurlijk een prachtmanier om meer ruchtbaarheid aan het Kanaalproject te geven en hopelijk sponsoren te werven voor het anti-verdrinkingsproject in Bangladesh. Daarnaast hoop ik natuurlijk over meer algemene dingen te kunnen schrijven: ons leven en mijn werk hier bieden meer dan voldoende aanknopingspunten, en ik ben eigenwijs genoeg om af en toe mijn licht te willen laten schijnen over allerhande debatten en zaken in Nederland.
Maar laat ik eerst eens afwachten wat de verwachtingen van de krant zijn.

Iets heel anders: Vandaag weer eens een kijkje gaan nemen op een prachtblog dat ik onlangs ontdekte: Eenvoudig leven, geschreven door Teunie Luijk uit de Alblasserwaard(?), huisvrouw en bestierder van een gezin van tien (!) kinderen. Ze schrijft prachtig en laat lezers op een hele plezierige manier delen in haar leven met eindeloos veel tips over consuminderen en beschouwende flitsen over haar leven en gezin daartussen. En waar je zou denken dat het wel armoe troef zal zijn: niets is minder waar. De vreugde spat ervan af. Petje af ook voor Teunie's time management: zonder huishoudelijke hulp slaagt ze erin haar twaalfpersoonshuishouden draaiende te houden, tijd over te houden voor haar blog, liters en liters verse jam, wijn en vruchtensap zelf te maken, en ook nog even een vriendin te helpen met de vakantiewas. Niets duikvakanties in de Malediven en safaris in Zuid-Afrika, maar groot familieplezier om een middagje pruimen plukken in een boomgaard of een dagje naar het Noordzeestrand met een meegenomen picknick. Zij die mij kennen zullen verbaasd zijn over mijn enthousiasme over deze site, maar ik ben er echt van onder de indruk. Misschien omdat ik meer en meer besef, met het vorderen van de leeftijd misschien, dat levensvreugde heel erg in de kleine dingen zit. Niet voor niets zijn we afgelopen zomer, zoals de vorige zomers, 9 weken lang met het hele gezin in Lith gebleven om te genieten van buren, familie, buurt. Een vreemd contrast met onze al sinds jaren nomadische levenswijze, dat wel. En het Kanaal over willen zwemmen past er ook niet helemaal in.

Tegenvaller

Jammer zeg: zojuist vernomen van de organisatoren dat de 12-uurs marathon in Zurich in 2011 geen doorgang zal hebben, en wellicht ook net in 2012, wegens renovatie van het zwembad waarin vorige edities steeds gehouden werden. Erg jammer, 12 uur getimed zwemmen was een mooi doel voor februari, ik zal iets anders moeten bedenken. Suggesties welkom!

Opnieuw gewichtentraining gisteren, en veel minder spierpijn vandaag dan een week geleden. Vandaag na het werk een 3,5 km training met veel sprint en variatie in slagen, lekker. Een 200 meter vrij getimed in 2.39, wat voor mijn doen vrij snel is. Is het verbeelding of trok ik echt al met meer kracht mijn armen door het water? Toch is echt 100% sprinten niet mijn ding: ik ga liever heel lang hard dan heel even knoerhard.
Voorlopig is het lekker spelen, beetje genieten van mijn uithoudingsvermogen, alle slagen, veel wisselslag oefeningen, veel sprints. Ik heb Marcel's raad ter harte genomen: ieder training moet je uitdagen, geen garbage yardage. Ik ben van nature nogal lui (there, I said it!) en heb de neiging lekker comfortabel door te ploegen en meters te maken, maar intervalwerk is beter. Total body confusion is wat kanaalschipper Mike Oram aspirant Kanaalzwemmers aanraadt, oftewel anything goes, als het maar veel/zwaar is en voor steeds nieuwe prikkels zorgt.

Ik ben begonnen met het uitwerken van een trainingsplan voor komend jaar tot het Kanaal. Ik begin met de maandpieken: de lange weekeinden waarin je 2 tot 4 intensieve en/of lange trainingen op opeenvolgende dagen doet. Deze maand 4 x 1,5 uur, maar in juli volgend jaar 2x8uur, alles afgestemd op beschikbare tijd en geplande testmomenten. Daarna ga ik de indviduele weken verder invullen, vooral w.b afstanden en de verhouding zwemmen vs. crosstraining. Als ik eruit ben zal ik er eens wat over schrijven.

Ook meer aandacht voor versterking van de romp. Ik begin aardigheid te krijgen in oefeningen op de Swiss ball, waar ik nu een sessie mee goefend heb bij Gary. Deze week oefenen we nog meer. Vorige week was mijn enthousiasme nog wat bekoeld na een keer keihard van zo'n ding op mijn rug te zijn gesodem...rd (twee dagen een zere rug), maar de mogelijkheden met zo'n bal zijn onbegrensd.

De Swiss ball (beter een paar goedgeoefende modellen op zo'n foto dan een houterige 44-jarige die zijn Adonisvormen al enige tijd  kwijt is...)

Het is bepaald niet alleen zwemmen en sport wat de klok slaat.
T. (9) eist de nodige aandacht: we zoeken een huiswerktutor voor haar en proberen er bij haar de moet in te houden. Ze moet erg haar best doen om het dubbele schoolwerk (Amerikaanse schoolen Nederlands) bij te benen en is wat zwaar op de hand deze dagen.
M. (11) traint voor het schoolzwemteam, en we zijn blij dat ie het eindelijk volhoudt. In het verleden kon het trainen hem niet boeien maar daar is ie overheen naar het schijnt (het feit dat de coach hem kwam vragen al-sje-blieft mee te doen (ze kwamen een 11-jarige te kort) heeft zijn ego duidelijk nogal gestreeld). Als ie het volhoudt mag hij met het team mee naar een swim meet van internationale scholen in Mumbai begin oktober. Toch leuk voor een 11-jarige: ik vond op die leeftijd op de fiets vanuit Oss naar de Teeffelse Wetering om daar op baars te vissen al best een belevenis. En dan voor het eten thuis!

Verder voel ik me op het werk als een Chinese jongleur die 20 borden op bamboetokken tegelijk aan het draaien houdt. Een onlangs gearresteerde vakbondsleider die in het gevang naar het schijnt buitengewoon 'onzorgvuldig' (laat ik maar netjes blijven) behandeld wordt, vergt veel aandacht nu ik ook het politieke week waarneem, en dat is naast het gewone operationele werk. En wat doe je met een teamlid dat onverwacht haar recht op 2 jaar ouderschapverlof opeist, te rekenen vanaf oktober, terwijl het subteam van drie personen waar ze deel van uitmaakt al zwaar onder druk staat?
Toch zou ik het niet anders willen. Ik vind dat voortdurende schakelen tussen onderwerpen heerlijk, en ik kan me nauwelijks een leukere job voorstellen dan die ik nu heb. Kon ik 'm maar vanuit Lith doen!

Minder heerlijk vind ik overigens het representatieve deel van mijn job, al hoort het erbij. Tijdens de Ramadan stromen de uitnodigingen binnen voor officiele Iftar recepties (de maaltijd waarmee de vasten aan het einde van de dag wordt gebroken) van hoogeplaatsen in d eregering, andere diplomatieke missies, NGO's, enz, Als ik niet uitkijk ben ik iedere dag de sigaar. Ik delegeer zoveel van dit soort gelegenheden als mogelijk naar collega's die het leuk vinden (of soms ook niet), of ik meld me af met een smoes ('wegens reeds bestaande verplichtingen'), om zo toch wat privetijd over te houden. Alleen komend weekend (Eid) ontkom ik er niet aan: dan mag ik, keurig in het pak gehesen, met de rest van het corps diplomatique (erg veel andere nr. 2's wier bazen curieus genoeg in deze periode allemaal wat anders te doen hebben ver van Dhaka) bij de President, de Premier en de Leidster van de Oppositie in de lange rij gaan staan teneinde hen de hand te schudden(#) en enkele beleefdheden met hen uit te wisselen, onderwijl de tijd in de rij dodend met terloopse kout met andere licht verveelde maar hun lot stoicijns ondergaande diplomaten. Nee, dan buffel ik liever op kantoor, in besprekingen of in het veld!

(#): niet de Leidster van de Oppositie echter: die schudt om religieuze redenen geen mannen de hand. Het verhaal gaat dat jaren geleden, toen ze nog Premier was, Nelson Mandela op bezoek kwam in Bangladesh. Mandela was goed gebriefd, en omdat ze geen mannen de hand schudde ..... omhelsde hij haar maar en gaf haar een flinke pakkerd! Alleen proberen als je Nelson Mandela heet.

Trampoline

Beetje familienieuws deze keer.

Het mag wel in de krant: M. (11) heeft zijn schouderlange piekhaar laten terugsnoeien tot een wat beter verteerbaar Beatleskoppie. Foto's volgen misschien nog. Hij stond vandaag toen ik thuiskwam erg zelfvergenoegd in de spiegel te kijken - modebewuster en met meer stijlgevoel dan ik ooit ben geweest - hij draagt zelfs mijn stropdassen (onder een soort trainingjack... tja)! Ik ben nogal in mijn schik met het kort(er)wieken: dat gordijn van haar voor zijn ogen (ik noemde hem 'Sneep', naar een van Harry Potter's leraren) heeft me drie jaar lang gestoord, ik ben blij dat hij er vrijwillig de schaar in heeft laten zetten.

T. heeft een paar prima dagen achter de rug: een superdag op school ('rockstar in math' volgens haar lerares) en een geslaagde online typtoets waren genoeg om het emotionele tij eergisteren volledig te doen keren.

De trampoline die we in NL hebben gekocht en verscheept staat eindelijk op ons dak. Het afhalen op de luchthaven van Dhaka was een verhaal op zich. A. is niet minder dan vijf (!) keer gaan soebatten, documenten tekenen, kwaad worden, etcetera. Op een gegeven moment werd er zo'n 200 euro aan smeergeld voor diverse handtekeningen en stempels verlangd, wat we natuurlijk weigeren.  Uiteindelijk hebben we de spullen op de invoerrechten na gewoon meegekregen.
Die trampoline is in overbevolkt Dhaka met zijn gebrek aan speelgelegenheid voor kinderen een mooie luxe. Om een of andere reden heeft er hier nog niemand aan gedacht die dingen op grote schaal in te voeren. Met al die expats en middle-class Bangladeshi's in flats moet daar toch een enorme markt voor zijn. Maar goed, na een weekje omgang met de lokale douane begrijpen we beter waarom...

IJsselmeerbikkels zwemmen nieuw NL Kanaalrecord!

Geweldig nieuws natuurlijk: de IJsselmeerbikkels o.l.v. Richard Broer hebben het Kanaal in estafettevorm bedwongen in een wel heel snelle tijd: 8 uur en 57 minuten. Een nieuw Nederlands record, en de snelste estafettetijd die dit jaar gezommen is. Klasse heren!

De IJsselmeerbikkels met de befaamde Kanaalschipper Michael Oram na hun geslaagde recordpoging

 Ik ben op uitnodiging van Marcel van der Togt en Richard Broer bij de 'Bikkels' gekomen afgelopen zomer, en zou eigenlijk meedoen aan deze overtocht. Die bleek echter niet te combineren te zijn met mijn werkzaamheden in Bangladesh, waar ik zoals gezegd op de winkel moest passen. Ralf van der Poel, aanvankelijk reservezwemmer, nam mijn plaats in en zwom waarschijnlijk sneller dan ik had gekund (en was aardig zeeziek naar ik heb begrepen). Nu ik hun belevenissen lees knaagt het natuurlijk bij me, daar was ik toch wel erg graag bij geweest. Maar ik heb het vermoeden dat dit niet het laatste is wat men van de Bikkels gaat horen: immers, er zijn nog geen NL records voor de dubbele en driedubbele Kanaaloversteek in estafettevorm, en die dienen er hoognodig te komen! ;-)