Uitstapje naar Shatkira, dag 1

Vanochtend met bevriende familie S. (Italiaans-Bangladeshi koppel, met twee kinderen - zoon M. is dik bevriend met hun dochter) om 7 uur weggereden uit Dhaka voor een paar dagen vakantie op het platteland in het zuid-oosten van het land.

Niet mijn eigen foto, maar
het geeft een idee

En dus zitten we vanavond lekker .... weer thuis in Dhaka! Vertrekken op de drukste dag van het jaar, de dag voor Eid-al-Azha, wanneer heel Dhaka (15 miljoen inwoners) leegloopt naar het platteland, was mischien toch niet zo'n goed idee... Daarbij kwam nog dat de hartal van een paar dagen geleden doorwerkte en dat een groot deel van het verkeer dat die dag niet kon vertrekken vandaag op de weg zat.

Het verkeer werd al snel hels, en we kwamen in een file terecht die volgens chauffeurs die ons tegemoet reden wel 20 km lang was. En al dat volk ging op weg naar hetzelfde punt waar een paar veerponten alles over een van de breedste rivieren van het land moeten zetten. Nog eens andere route geprobeerd waar we ook al snel vastliepen. Al met al zo'n 5 uur in langzaamrijdend en stilstaand verkeer gezeten. Van alles gezien:

• Veel indruk maakte de riksja die voor onze ogen tussen een vrachtwagen en een ijlende bus werd geplet: de riksjarijder had wonder boven wonder niets, en gelukkig was er geen passagier, maar het totaal verwrongen wrak van zijn riksja moest door zes man van onder de zijkant van de vrachtwagen worden gewurmd. Zitten er in de islam ook engeltjes op schouders?
• Bijzonder waren ook twee vechtende bussen, zwalkend over de weg, met de kaartjesverkoper die probeerde door het open raam de chauffeur van de andere bus een paar meppen te verkopen.
• Bangladeshi chauffeurs zijn op hun slechtst in files: nooit gewoon wachten, maar de rij proberen in te halen, en dan de rij inhalers ook inhalen, zelfs wanner je daarmee op de andere weghelft terechtkomt, en dan natuurlijk allemaal vastlopen in een gigantische bottleneck. Toen we omdaaiden konden we kilometerslang door de berm van onze weghelft rijden omdat de file de andere kant op inmiddels drie-vier rijen dik stond, op een twee baansweg!

Echt een zootje dus. Tot overmaat van ramp ook nog de kinderen die begonnen te mekkeren en te knokken achterin.
Toch is het nog een leuke en leerzame middag geworden. Toen we eenmaal waren omgedraaid zijn we op bezoek gegaan bij de Bangladeshi schoonfamilie van mijn Italiaanse collega. Wel apart: een grote christelijke enclave vlakbij Dhaka die eeuwen teruggaat: Bangladeshi's met Portugese achternamen als Rozario, Gomes, Costa, etc. Even de kerk en het kerkhof bezocht, en onze picknick maar bij schoonma thuis opgegeten.
Wel foto's gemaakt vandaag, maar kan helaas het transferkabeltje niet vinden....
En raad eens: morgen gaan we het opnieuw proberen!