A. en ik hadden vanavond eigenlijk een verjaardagsfeestje van de vrouw van de Zwitserse ambassadeur, maar hadden geen zin meer om nog te gaan na een eerste dag retraite en een avond Halloweenviering met de vier kinderen (de jongste drie fraai uitgedost) op de Amerikaanse school. A. ligt dus nu net als de kinderen lekker te slapen, ik zit 's avond laat, met een lekker glas rijstwijn (een soort thuisgestookte sake die onze werkster, van de niet-islamitische Garo minderheid, van haar vakantie voor me had meegenomen), dit stukje te schrijven. Straks nog wat lezen in mijn biografie van Churchill. Dit zijn, met het avondeten met de kinderen, de mooiste uren van de dag.
De weekendcursus met de Australische monnik uit Nepal, Lobsang Namgyel (zijn aangenomen naam), gaat over 'afflictive emotions', emoties die je perspectief en kijk op de wereld negatief beinvloeden. Boosheid, jaloezie, trots (de verkeerde soort trots dan), e.d zijn maar enkele voorbeelden - de Boeddha onderscheidde er niet minder dan 84.000!
Namgyel's aanpak is bui-ten-ge-woon toegankelijk, misschien wat te populariserend voor mij, maar in het algemeen zeer succesvol, ook bij de circa 30 mensen die op dit onderricht in een flatje zijn afgekomen. Misschien door mijn academische achtergrond als klassiek filoloog en filosoof (hoewel al weer een hele tijd geleden) vind ik het ook leuk om meer theoretisch en teksthistorisch in die dingen te duiken (Shantideva's 'Way of the Bodhisattva' bijvoorbeeld). Maar in populariserende vorm of anderszins, ik ben de afgelopen jaren steeds meer waardering en genegenheid gaan voelen voor veel van de boeddhistische psychologie, die over het algemeen praktisch en common sense is (op het concept van reincarnatie (en karma) na, waar ik zelf geen snars van geloof - dit in tegenstelling tot A. en de kinderen, voor wie reincarnatie vanuit hun hindoeistische achtergrond gefundenes Fressen is). Sommige boeddhistische principes probeer ik in mijn werk en leven toe te passen, al blijft de discrepantie tussen nobele beginselen en de realiteit en druk van het dagelijkse werk spanning opleveren.
Ik was bekaf, door veel stress en de nodige afflictive emotions op het werk deze week (ik heb met name nogal een keel opgezet naar het hoofdkwartier toe de afgelopen weken - overigens naar collega's die ook hun uiterste best doen), en merkte dat zodra ik me na een uur onderricht wat kon ontspannen en de lesstof wat tot me begon door te dringen. De intensieve zwemtraining deze week zal ook meegespeeld hebben - ik begon in te soezen. Ik ben tijdens de lunchpauze er even tussenuit gepiept om thuis een uurtje te dutten. Da's nog altijd beter dan de vorige retraite, toen ik tijdens een meditatieoefening stiekem in een belendende kamer ben gaan liggen pitten. Niemand heeft er wat van gemerkt - veel mensen mediteren met hun ogen dicht ;-), maar A. geneerde zich dood toen ik 't haar vertelde. Hopelijk blijf ik morgen de hele dag op de been.
Waarom negatieve emoties op het werk? Grote dossiers, met in potentie en op termijn een impact op het leven van tienduizenden, misschien honderdduizenden mensen (en in een enkel geval vele miljoenen, maar het voert te ver om dat allemaal toe te lichten hier), moeten door een grote bureaucratische machine geduwd worden. Daar ben ik maar een radertje in, maar een radertje dat veel herrie maakt en soms sneller probeert te draaien dan de andere wieltjes (geen fraaie beeldspraak, ik weet het). En dat gaat soms van 'au'.
De keuze tussen respect en 'loving kindness' (liefhebbende vriendelijkheid) voor anderen en hun werk enerzijds, en de wil (en verantwoordelijkheid) om door te duwen en dingen te versnellen anderzijds, levert spanningen op die me soms zwaar vallen. Ik vond het geruststellend om vandaag, in dialoog met Namgyel, te beseffen dat 'harsh speech' aanvaardbaar kan zijn zolang de motivatie erachter goed is. Dat laatste hoop ik dan maar, maar ik denk eigenlijk van wel. Natuurlijk heb ik misplaatste momenten van trots of een net iets te gestreeld ego om een bureaucratische overwinning, en daarentegen oprechte ergernis, soms woede, wanneer de dingen niet gaan zoals (ik vind dat) het moet; maar ik slaag er geloof ik redelijk in om het grote verband en het uiteindelijke doel in het oog te houden: meer, betere en directere actie voor de allerarmsten, en het onderste uit de kan halen met de beperkte middelen waarmee we werken: zo'n 100 miljoen euro per jaar (lijkt veel, maar is het niet als je naar de noden kijkt).
Na 7300 en 7000 meter op maandag- en dinsdagochtend heb ik er op woensdagavond nog een 8000 meter uitgeperst, gewoon ruim twee uur continu doorpeddelen (borstcrawl). Nogal saai, maar zonder pijn in nek of rug (alleen een beetje stijfheid nadien), en eigenlijk ieder dag wat gemakkelijker, wat een prettige verrassing was. De vierde aflevering is er simpelweg niet meer van gekomen deze week, maar ik ben verder wel tevreden. De komende weken weer op intensiteit trainen, iets minder lang, maar meer sprint, interval en variatie in de slagen.
Coach Marcel van der Togt heeft naar de trainingsopzet gekeken die ik voor periode tot augustus heb opgesteld (met name de opbouw van de maandpieken), en zijn zegen gegeven, al valt er nog veel op details te sleutelen. We moeten ook nog samen nadenken over een 'koudwaterstage' in april of mei, en ik spreek hem daarover komende zondag. De kosten spelen ook een rol: Malta, Turkije, of misschien maar gewoon wachten tot ik weer in NL ben? Marcel heeft ook een ander spectaculair idee, daar schrijf ik misschien nog over zodra ik het heb verwerkt.
Ik heb van Teunie van de blog Eenvoudig leven een fantastische e-mail met een marketingidee voor mijn Kanaalproject ontvangen, en die enorm gewaardeerd. Sommige mensen blijven maar geven: naast het bestieren van een 12-koppig gezin en het bijhouden van een bijzonder succesvolle blog heeft Teunie tijd om anderen van advies te voorzien! Teunie bedankt, ik antwoord je nog, maar ga nu slapen!
No comments:
Post a Comment