Eerste echte trainingsweek: >20 km

Het zwembad van de Amerikaanse
School in Dhaka

Ik ben opgelucht: ondanks darmklachten en grieperigheid de afgelopen week en hooikoorts dit weekeinde, heb ik niet alleen mijn doel voor deze week (zon-za) gehaald, nl. > 20km,, maar vandaag zelfs zonder problemen weer eens een echt lange training kunnen doen. Ik heb 10 km gezwommen (400 banen, voor de niet specialisten), eerst 3 km continu binnen 45 minuten, daarna 7 x 1 km met steeds een minuutje rust ertussen. Dat betekent dat ik op dit moment ondanks alle ziekte en antibiotica de laatste tijd toch beter in vorm ben dan een jaar geleden rond deze tijd. Er blijkt een solide basis te liggen, en dat geeft de burger moed, zeker met het oog op de veel zwaardere trainingsbelasting die er tot augustus 2011 nog gaat komen. Door een paar eenvoudige aanwijzingen van coach Marcel van der Togt afgelopen augustus houd ik mijn armen nu weer meer gebogen bij het doorhalen, wat duidelijk minder zwaar is voor de schouders, en ik besteed veel aandacht aan het maximaal uitduwen, vooral met de rechterarm. Aan tweezijdig ademhalen ben ik nog niet echt serieus gaan werken. Ik zie er ook tegenop, omdat het de balans uit mijn slag haalt en ik daardoor makkelijker buiten adem raak. Ook ben ik eraan gewend geraakt om om de twee slagen adem te halen, wat vaker is dan andere langeafstandszwemmers, die meestal om de drie slagen adem halen. Het grootste nadeel is nu wel dat mijn slag door het uitsluitend links ademen asymmetrisch is, wat bij langere afstanden tot allerlei fysieke problemen kan leiden. Mijn nek was wat stijf na de training, en ik weet op basis van de ervaringen van het afgelopen jaar dat het bij piektraingen straks echt pijn gaat doen. Bovendien kunnen de wind en de golven straks ook van links (Noord-Oost) komen en loop ik het risico veel Kanaalwater te slikken als ik niet rechts leer ademhalen. Dit technische aspect gaat dit jaar een van mijn grootste uitdagingen worden: hoe leer je een veertig jaar oude gewoonte af?

Coach Janice en ik

Vrijdag na de training hebben we met mijn Masters-cluppie afscheid genomen van onze zeer geliefde coach, de Australische Janice. Ze moet terug naar down under vanwege ernstige gezondheidsproblemen, dus een trieste ondertoon had het afscheid wel. Maar ook gelachen: als afscheidcadeau kreeg ze o.m. een sjieke parelketting (locaal geproduceerd) met een trainingsfluitje eraan, geen gezicht, maar oerkomisch natuurlijk!

Ben begonnen aan mijn stukje voor het BD, dat woensdag a.s. af moet zijn. Door de beperkte lengte (max 400 woorden) kan ik niet zo lekker weg leuteren als in mijn blog. Ik zit me voortdurend te bedenken wat de ca 16.000 abonnees van de editie Oss en omstreken nu eens interessant zouden kunnen vinden. Uiteraard spelen net als in mijn blog de beperkingen die mijn werk als diplomaat me oplegt, ook een rol, en moet ik een beetje verstandig zijn in de dingen die ik verkies te zeggen over dit land.