Emoties en zo

A. en ik hadden vanavond eigenlijk een verjaardagsfeestje van de vrouw van de Zwitserse ambassadeur, maar hadden geen zin meer om nog te gaan na een eerste dag retraite en een avond Halloweenviering met de vier kinderen (de jongste drie fraai uitgedost) op de Amerikaanse school. A. ligt dus nu net als de kinderen lekker te slapen, ik zit 's avond laat, met een lekker glas rijstwijn (een soort thuisgestookte sake die onze werkster, van de niet-islamitische Garo minderheid, van haar vakantie voor me had meegenomen), dit stukje te schrijven. Straks nog wat lezen in mijn biografie van Churchill. Dit zijn, met het avondeten met de kinderen, de mooiste uren van de dag.

De weekendcursus met de Australische monnik uit Nepal, Lobsang Namgyel (zijn aangenomen naam), gaat over 'afflictive emotions', emoties die je perspectief en kijk op de wereld negatief beinvloeden. Boosheid, jaloezie, trots (de verkeerde soort trots dan), e.d zijn maar enkele voorbeelden - de Boeddha onderscheidde er niet minder dan 84.000!

Namgyel's aanpak is bui-ten-ge-woon toegankelijk, misschien wat te populariserend voor mij, maar in het algemeen zeer succesvol, ook bij de circa 30 mensen die op dit onderricht in een flatje zijn afgekomen. Misschien door mijn academische achtergrond als klassiek filoloog en filosoof (hoewel al weer een hele tijd geleden) vind ik het ook leuk om meer theoretisch en teksthistorisch in die dingen te duiken (Shantideva's 'Way of the Bodhisattva' bijvoorbeeld). Maar in populariserende vorm of anderszins, ik ben de afgelopen jaren steeds meer waardering en genegenheid gaan voelen voor veel van de boeddhistische psychologie, die over het algemeen praktisch en common sense is (op het concept van reincarnatie (en karma) na, waar ik zelf geen snars van geloof - dit in tegenstelling tot A. en de kinderen, voor wie reincarnatie vanuit hun hindoeistische achtergrond gefundenes Fressen is). Sommige boeddhistische principes probeer ik in mijn werk en leven toe te passen, al blijft de discrepantie tussen nobele beginselen en de realiteit en druk van het dagelijkse werk spanning opleveren.

Ik was bekaf, door veel stress en de nodige afflictive emotions op het werk deze week (ik heb met name nogal een keel opgezet naar het hoofdkwartier toe de afgelopen weken - overigens naar collega's die ook hun uiterste best doen), en merkte dat zodra ik me na een uur onderricht wat kon ontspannen en de lesstof wat tot me begon door te dringen. De intensieve zwemtraining deze week zal ook meegespeeld hebben - ik begon in te soezen. Ik ben tijdens de lunchpauze er even tussenuit gepiept om thuis een uurtje te dutten. Da's nog altijd beter dan de vorige retraite, toen ik tijdens een meditatieoefening stiekem in een belendende kamer ben gaan liggen pitten. Niemand heeft er wat van gemerkt - veel mensen mediteren met hun ogen dicht  ;-), maar A. geneerde zich dood toen ik 't haar vertelde. Hopelijk blijf ik morgen de hele dag op de been.

Waarom negatieve emoties op het werk? Grote dossiers, met in potentie en op termijn een impact op het leven van tienduizenden, misschien honderdduizenden mensen (en in een enkel geval vele miljoenen, maar het voert te ver om dat allemaal toe te lichten hier), moeten door een grote bureaucratische machine geduwd worden. Daar ben ik maar een radertje in, maar een radertje dat veel herrie maakt en soms sneller probeert te draaien dan de andere wieltjes (geen fraaie beeldspraak, ik weet het). En dat gaat soms van 'au'.

De keuze tussen respect en 'loving kindness' (liefhebbende vriendelijkheid) voor anderen en hun werk enerzijds, en de wil (en verantwoordelijkheid) om door te duwen en dingen te versnellen anderzijds, levert spanningen op die me soms zwaar vallen. Ik vond het geruststellend om vandaag, in dialoog met Namgyel, te beseffen dat 'harsh speech' aanvaardbaar kan zijn zolang de motivatie erachter goed is. Dat laatste hoop ik dan maar, maar ik denk eigenlijk van wel. Natuurlijk heb ik misplaatste momenten van trots of een net iets te gestreeld ego om een bureaucratische overwinning, en daarentegen oprechte ergernis, soms woede, wanneer de dingen niet gaan zoals (ik vind dat) het moet; maar ik slaag er geloof ik redelijk in om het grote verband en het uiteindelijke doel in het oog te houden: meer, betere en directere actie voor de allerarmsten, en het onderste uit de kan halen met de beperkte middelen waarmee we werken: zo'n 100 miljoen euro per jaar (lijkt veel, maar is het niet als je naar de noden kijkt).

Na 7300 en 7000 meter op maandag- en dinsdagochtend heb ik er op woensdagavond nog een 8000 meter uitgeperst, gewoon ruim twee uur continu doorpeddelen (borstcrawl). Nogal saai, maar zonder pijn in nek of rug (alleen een beetje stijfheid nadien), en eigenlijk ieder dag wat gemakkelijker, wat een prettige verrassing was. De vierde aflevering is er simpelweg niet meer van gekomen deze week, maar ik ben verder wel tevreden. De komende weken weer op intensiteit trainen, iets minder lang, maar meer sprint, interval en variatie in de slagen.

Coach Marcel van der Togt heeft naar de trainingsopzet gekeken die ik voor periode tot augustus heb opgesteld (met name de opbouw van de maandpieken), en zijn zegen gegeven, al valt er nog veel op details te sleutelen. We moeten ook nog samen nadenken over een 'koudwaterstage' in april of mei, en ik spreek hem daarover komende zondag. De kosten spelen ook een rol: Malta, Turkije, of misschien maar gewoon wachten tot ik weer in NL ben? Marcel heeft ook een ander spectaculair idee, daar schrijf ik misschien nog over zodra ik het heb verwerkt.

Ik heb van Teunie van de blog Eenvoudig leven een fantastische e-mail met een marketingidee voor mijn Kanaalproject ontvangen, en die enorm gewaardeerd. Sommige mensen blijven maar geven: naast het bestieren van een 12-koppig gezin en het bijhouden van een bijzonder succesvolle blog heeft Teunie tijd om anderen van advies te voorzien! Teunie bedankt, ik antwoord je nog, maar ga nu slapen!

Halverwege de oktober maandpiek

Tweede dag van mijn vier-dagen-piek: gisteren 7300 meter, vandaag 7000 meter, door een iets vertraagde start iets minder dan de geplande 7500 maar een kniesoor die daar om maalt. Gisteren sloeg de hooikoorts toe, ik was een en al snot en dikke ogen, wat een ellende! Met lokale geneesmiddelen (Fenadin) is het redeljk te onderdrukken. Vanochtend ging het zwemmen opmerkelijk genoeg beter dan gisteren, terwijl ik door de hooikoorts de grootste ellende verwachtte. Nog twee dagen moordend vroeg opstaan, en dan weer effe rust.

Ik heb mijn vorige post over mijn veldbezoek uitgebreid met flink wat foto's, die een aardig idee geven van het land en wat we doen hier.

Drie dagen in het veld

(Let op: aan dit bericht heb ik later foto's toegevoegd. De tekst gaat door onder de foto's!)

Ons vervoermiddel op de heenweg.



Meteen na ons familietripje naar Maleisie heb ik de afgelopen woensdag tot en met vrijdag doorgebracht in het zuiden van Bangladesh op een field trip met de ambassadeur en drie andere collega's van de EU Delegatie. 

In die regio heeft in mei vorig jaar de cycloon Aila een groot deel der landerijen onder water gezet. Hieronder een paar foto's om een indruk te geven van de gevolgen:





Een desolaat landschap: tot anderhalf jaar geleden waren hier
groene rijstvelden zo ver het oog reikt, nu alleen modder.

 

Anderhalf jaar na de storm!



Geen doorgaand verkeer: een verwoeste dijk



De lokale school, een madrassa, is onbruikbaar geworden.



Woning met aarden wal om het water letterlijk buiten
de deur te houden.

  

Zolang de landerijen overstroomd zijn, kampeert de bevolking
op de dijken in geimproviseerde woningen. De hokjes zijn latrines.
De dame op de voorgrond wast haar kind in het niet al te schone water.

 

Geimproviseerde hutten op een dijk.



Oud en ziek in een hutje, verdreven door het water



Wij, de EU, en anderen, zijn er een aantal noodhulp- en ontwikkelingsprogramma's gestart, ter plaatste uitgevoerd door Bangladeshi en internationale organisaties. 

De noodhulp is simpel: nieuwe huisvesting, van stalen golfplaat en steviger verankerd m.b.v. betonnen palen. 


Nieuwe huisvesting betaald met EU noodhulp.
De aarden verhoging moet ervoor zorgen dat
bij een volgende overstroming het huisje bewoonbaar blijft.
Deze verhogingen worden ook in andere projecten in Bangladesh

(m.n. voor de strijd tegen de gevolgen van klimaatverandering)

veel toegepast.



Stevig(er) verankerd

Ook wordt er voedselhulp gegeven (30 kg rijst, 5 kg linzen, 2 liter olie, 1 kg zout per familie per maand) om te overleven tot de landbouwgronden weer begaanbaar zijn en er weer rijst en andere gewassen verbouwd kunnen worden.  


Voedselhulp wordt per boot aangevoerd.

 

Op weg naar de
voedseluitdeling. In de verte de rij.

 

In de rij voor voedseluitdeling




Voedselhulp is eindelijk bij de begunstigde.

De ontwikkelingshulp is wat uitvoeriger, en bestaat erin mensen uit de allerarmste huishoudens, vaak vrouwen (gescheiden, verlaten, verstoten, of weduwen), aan het werk te zetten aan de beschadigde dijken en wegen en hen zo wat tijdelijk inkomen te verschaffen.  

Twee vliegen in een klap met cash-for-work activiteiten: essentiele
infrastructuur wordt hersteld, en de brodeloze bevolking kan wat
verdienen. Hun productiviteit is indrukwekkend: 1000 personen legden in twee
maanden zo een dijk van 2,5 km aan!

 

In gesprek met een groep rijstboeren.
Stoer volk, keiharde werkers.

 

Zo horen de velden eruit te zien! Introductie van verbeterde
rijstsoorten met hogere opbrengst. Ik heb door mijn werk veel
bewondering en waardering gekregen voor het werk van
landbouwwetenschappers.



Voorts wordt de gelegenheid te baat genomen om via getroffen boeren nieuwe rijstsoorten te introduceren die een veel betere opbrengst per hectare geven (soms tot wel 2,5 keer zo veel, wat gigantisch is). Andere boeren in de omgeving nemen deze rijstsoorten daarna over, wat een enorm verschil maakt voor de voedselzekerheid in de regio en het hele land.   

 

EU hulp heeft haar geholpen zelf
een winkeltje te beginnen.
De inkomsten zijn genoeg om
haar en haar gezin uit de
ergste armoede te helpen.



Ook worden eenmalig IGA's (income generating assets - inkomen genererende  kapitaalgoederen) geschonken, zoals een paar geiten, een vrachtriksha, een naaimachine, etc., om mensen die werkelijk alles verloren hebben toch weer de mogelijkheid te bieden zelf de kost te verdienen.



Met wat training en een naaimachine

verdient deze dame nu

genoeg om haar gezin te onderhouden.
Geen vetpot,

maar de waardigheid is terug.

In andere projecten in iets minder nijpende omstandigheden combineren we deze elementen met training. Daar laten we de allerarmsten (denk aan max. 1 karige maaltijd per dag) een jaar lang aan eenvoudige infrastructuur (meestal verhoogde wegen, maar soms ook schoolpleinen, dijken, etc.) werken zodat ze een tijdje een vast inkomen (1 a 1,5 euro per dag; dat is zo'n beetje het bestaansminimum hier) hebben.  Een deel van dat inkomen wordt verplicht gespaard. Door het jaar heen krijgen de deelnemers door scholing een beter idee van hun talenten en interesses en worden ze getraind in eenvoudig ondernemerschap en in de vaardigheden die ze in de volgende fase nodig hebben (geiten of pluimvee houden, naaien, eenvoudig boekhouden, etc.). Aan het einde van de rit schaffen ze met hun spaargeld kapitaalgoederen aan zoals (pluim)vee, een naaimachine, wat winkelinventaris etcetera  waarmee ze hun eigen inkomen kunnen gaan genereren. Deze aanpak werkt  uitstekend en heeft al vele tienduizenden mensen en hun gezinnen duurzaam uit de ergste armoede weten te trekken. Dat betekent concreet bijvoorbeeld: van 1 maaltijd naar drie maaltijden per dag, en de kinderen naar school.

Het werk aan de kleine infrastructuur, zoals op de foto's hierboven, kan handmatig worden uitgevoerd. Het is niet helemaal duidelijk waarom de breuken in de grote dijken, die zwaar materieel vereisen, na 18 maanden nog niet gerepareerd zijn door de regering, die zegt problemen te hebben bij de aanbesteding van de contracten. Ik denk er het mijne van, maar houd dat maar voor me. Maar het snijdt me door de ziel om te zien hoe de mensen van hun land zijn verdreven en in de grootste misere in hutjes op de dijken wonen, wachtend tot de tergend traag opererende overheidsdiensten eindelijk in actie komen. Ze vragen niet om aalmoezen, ze willen alleen maar aan het werk op hun land.

 

De ambassadeur en ik hebben het warm tijdens een ontmoeting met
lokale autoriteiten. Een behulpzame politieman wuift ons koelte toe!



Zwemmen lijkt na het bovenstaande maar bijzaak, en dat is het natuurlijk ook. Niettemin gaat ook dat door: na twee weken bijna geen training gisteren een pittige 6 km training gedaan, erg gevarieerd, alle vier de slagen. Door drie dagen field trip in de auto op soms slechte wegen en in speedboten ben ik met een zeurende rugpijn teruggekomen. Vanochtend niet gezwommen maar tussen 6.30 en 7.30 op hoog tempo gewandeld in Gulshan park om de benen wat extra werk te geven en te kijken of ik van de rugpijn af kan komen. Rennen gaat niet, teveel last van m'n achillespezen, maar op flink tempo wandelen gaat ook. Het was er druk. Ik was de jongste, en ook de fitste. Veel welvarende en bebuikte Bangladeshi businessmen. Ook vrouwen in traditionele Bangladeshi dracht, met gympen eronder, vrolijk keuvelend in groepjes. Er liep zelfs een, aan haar tempo te zien, bejaarde dame volledig bedekt in burka en op slippers haar rondjes.

Deze week = piekweek. Vier sessies van 2 uur of minstens 7 km op vier achtereenvolgende dagen. Eigenlijk wilde ik die in en rondom het komend weekeinde doen, maar dan nemen A. en ik deel aan een heuse boeddhistische mini-retraite van twee dagen (van 8 tot 15 uur) met een (Australische) lama (Lobsang Namgyel van het Kopan klooster in Nepal), in een flatje in Dhaka. We hebben het al eens eerder gedaan, toen met een heuse speciaal ingevlogen Tibetaanse monnik, en vonden het een erg leuke en leerzame ervaring. Het betekent ook dat het zwemmen in de dagen ervoor plaats moet vinden van 5h30 tot 7h30 's ochtends, wat ik bepaald geen lolletje vind.

Maleisië



Bekendste highlight in KL: de
Petronas Twin Towers

 Onze tweede dag in Kuala Lumpur zit erop. Ook Azië, maar dan mijlenver voor op Bangladesh.

De contrasten zijn hier groot: minirokken naast burka's, en dat zal de enorme diversiteit van de maatschappij (en de inherente problemen) wel weerspiegelen, al komen we daar met zo'n kort tripje natuurlijk niet het fijne van te weten. M. zweert dat hij gisterenavond twee vrouwen in burka in een auto uit flesjes bier zag drinken. Ik waag dat te betwijfelen, al heb ik zelf wel verbaasd staan kijken naar een andere vrouw in zwarte burka hand in hand en zeer verliefd en gezellig kletsend aan de wandel met - neem ik aan - haar echtgenoot. Toch niet helemaal het norse verhaal waar je het eerst aan denkt bij burka's, al blijft het een vervelend gezicht.

Vandaag voor het eerst weer getraind: een uur cardio (lopen en fietsen) in de fitnessruimte van het hotel. Het zwembed is toch rechthoekig, maar nog geen 20 meter en te vol deze middag.

Woensdag 13 oktober 2010

Na mijn 10km training afgelopen zaterdag nog niet aan training toegekomen deze week. Een combinatie van enorme drukte op het werk, te moe om om 4.45 uur 's ochtends uit bed te komen, en protesten van de kinderen, vooral T. , tegen A.'s en mijn afwezigheden 's avonds deze week. Bestuurswerk voor de Amerikaanse school kostte ook meer tijd dan gebruikelijk. Nu kan ik me het nog veroorloven om eens een paar dagen training te laten schieten, maar in de loop van dit trainingsjaar jaar zal ik mijn agenda (en hoofd) moeten leegruimen om aan het echte zware en omvangrijke trainingswerk toe te komen.

Morgen vertrekken we voor een paar dagen verlof naar Maleisie, met een bevriend Amerikaans gezin. Van zwemmen zal wel niet veel komen, het hotel heeft volgens mij alleen een 'speel'-zwembad, maar ook goede fitnessfaciliteiten, dus kan ik toch wat doen. Verder even een paar dagen lekker uitbollen met de kinderen, daar waren we wel aan toe.

Net gezien dat marathonzwemmer Marcel Stroet (3x IJsselmeer, en een van de snelste zwemveteranen van Nederland), een 100x100 training in Beverwijk organiseert (10 km intervaltraining, 100 sprintjes van 100 meter). Daar was ik wel graag bij geweest, zeg, ook om weer eens wat andere NL langeafstandszwemfanatici te ontmoeten. Hopelijk is er in de Kerstvakantie ergens iets vergelijkbaars.

Mijn eerste column voor het Brabants Dagblad is af en geaccepteerd door de redactie. Minder dan 300 woorden, en dat komt echt heel nauw. Echt leuk om te blijven schaven aan zo'n tekst tot ie precies goed is (hoop ik dan maar) en precies de juiste lengte. Er komt ook een leuke foto bij, van spelende kinderen in het water, genomen in het kader van een van onze projecten hier.

Hoera voor de Chileense mijnwerkers! Nr. 17 is net bovengekomen terwijl ik dit schrijf. 

Eerste echte trainingsweek: >20 km

Het zwembad van de Amerikaanse
School in Dhaka

Ik ben opgelucht: ondanks darmklachten en grieperigheid de afgelopen week en hooikoorts dit weekeinde, heb ik niet alleen mijn doel voor deze week (zon-za) gehaald, nl. > 20km,, maar vandaag zelfs zonder problemen weer eens een echt lange training kunnen doen. Ik heb 10 km gezwommen (400 banen, voor de niet specialisten), eerst 3 km continu binnen 45 minuten, daarna 7 x 1 km met steeds een minuutje rust ertussen. Dat betekent dat ik op dit moment ondanks alle ziekte en antibiotica de laatste tijd toch beter in vorm ben dan een jaar geleden rond deze tijd. Er blijkt een solide basis te liggen, en dat geeft de burger moed, zeker met het oog op de veel zwaardere trainingsbelasting die er tot augustus 2011 nog gaat komen. Door een paar eenvoudige aanwijzingen van coach Marcel van der Togt afgelopen augustus houd ik mijn armen nu weer meer gebogen bij het doorhalen, wat duidelijk minder zwaar is voor de schouders, en ik besteed veel aandacht aan het maximaal uitduwen, vooral met de rechterarm. Aan tweezijdig ademhalen ben ik nog niet echt serieus gaan werken. Ik zie er ook tegenop, omdat het de balans uit mijn slag haalt en ik daardoor makkelijker buiten adem raak. Ook ben ik eraan gewend geraakt om om de twee slagen adem te halen, wat vaker is dan andere langeafstandszwemmers, die meestal om de drie slagen adem halen. Het grootste nadeel is nu wel dat mijn slag door het uitsluitend links ademen asymmetrisch is, wat bij langere afstanden tot allerlei fysieke problemen kan leiden. Mijn nek was wat stijf na de training, en ik weet op basis van de ervaringen van het afgelopen jaar dat het bij piektraingen straks echt pijn gaat doen. Bovendien kunnen de wind en de golven straks ook van links (Noord-Oost) komen en loop ik het risico veel Kanaalwater te slikken als ik niet rechts leer ademhalen. Dit technische aspect gaat dit jaar een van mijn grootste uitdagingen worden: hoe leer je een veertig jaar oude gewoonte af?

Coach Janice en ik

Vrijdag na de training hebben we met mijn Masters-cluppie afscheid genomen van onze zeer geliefde coach, de Australische Janice. Ze moet terug naar down under vanwege ernstige gezondheidsproblemen, dus een trieste ondertoon had het afscheid wel. Maar ook gelachen: als afscheidcadeau kreeg ze o.m. een sjieke parelketting (locaal geproduceerd) met een trainingsfluitje eraan, geen gezicht, maar oerkomisch natuurlijk!

Ben begonnen aan mijn stukje voor het BD, dat woensdag a.s. af moet zijn. Door de beperkte lengte (max 400 woorden) kan ik niet zo lekker weg leuteren als in mijn blog. Ik zit me voortdurend te bedenken wat de ca 16.000 abonnees van de editie Oss en omstreken nu eens interessant zouden kunnen vinden. Uiteraard spelen net als in mijn blog de beperkingen die mijn werk als diplomaat me oplegt, ook een rol, en moet ik een beetje verstandig zijn in de dingen die ik verkies te zeggen over dit land.

Radiostilte

Twee weken geen kik gegeven, zo hou je natuurlijk geen lezers vast!

Na de twee weken malaise van onlangs was het gisteren weer plotseling raak: diarrhee en zere spieren, de moed zonk me in de schoenen. Gelukkig ging het vandaag wel weer. Het trainen komt weer langzaamaan op gang, maar de grote volumes moeten nog komen. Het zou al mooi zijn als ik deze week 15 km haal. De antibioticakuur die ik onlangs heb gevolgd heeft flink in mijn conditie gehakt. Ik ben overigens begonnen met het ontwerpen van een trainingsschema tot volgend jaar augustus, en zal daar binnenkort meer over schrijven. Er zitten in ieder geval een aantal zeer zware piekweken in, met in april en mei volgend jaar trainingsvolumes van 50 tot 70 kilometer!

De vorige week draaide vooral rond M.: eerst klachten van zijn leraren over de belabberde kwaliteit van zijn huiswerk, vervolgens zelfs een beschuldiging van plagiaat die ik nogal kwaad en met succes heb weersproken (hij had een geparafraseerd artikel inclusief naam van de auteur via e-mail ingeleverd als huiswerk: sloppy, maar geen plagiaat), en tenslotte flikte hij het tegen ons uitdrukkelijke verbod in om in zijn eentje tijdens het spitsuur door het verkeer van Dhaka naar huis te fietsen! Voor dat laatste vergrijp wordt zijn fiets een maand lang aan de ketting gelegd, met de verzekering dat de fiets bij opbod wordt verkocht als ie het nog eens doet. Ook word hij deze dagen door ons strakker aan de lijn gehouden met zijn schoolwerk, dit alles tot zijn grote ontevredenheid, al begrijpt hij het wel. Toch moet ik stiekem wel om hem lachen: die stunt met zijn fiets had hem wel een 'thrill' gegeven zei hij... Benieuwd waar hij over 10 jaar zijn thrills gaat zoeken...

Met het Brabants Dagblad is alles rond: ik schrijf met ingang van oktober een korte maandelijkse column over mijn belevenissen in de aanloop naar mijn Kanaalovertocht. Ik moet de eerste column voor eind volgende week inleveren.