Rottnest Channel Swim 2011: zwaar afzien

Dit is geen blij stukje, ondanks het feit dat ik gisteren de overkant heb gehaald. Een dag na de race lik ik mijn wonden,  letterlijk: de striemen van enkele tientallen stinger- en kwallenbeten nog op mijn lijf, en ondanks een dubbele laag factor-50 pijnlijk verbrand over mijn hele lijf.

Ik lik ze ook figuurlijk, omdat de inspanning, de zwaarste die ik ooit heb geleverd, ook mentaal zijn sporen heeft achtergelaten. Ik ben nog nooit zo diep gegaan, en de moed zakt me in de schoenen als ik denk aan het Kanaal: 33km i.p.v. 20, en 16 graden Celsius in plaats van 24.... 

Over de wedstrijd zelf: mijn tijd was 7 uur, 29 minuten en 52 seconden, 95e van de 148 deelnemers (& 46 niet gestart of uit de race gestapt). Net binnen de zeveneneenhalf uur gebleven, maar toch een kwartier langzamer dan vorig jaar, toen er een ruwe zee was. De eerste 10 km kon ik een hoog tempo handhaven, en mijn begeleiders dachten dat er een tijd van onder de zes uur in zat. Ik ben echter wel 20-30 keer gestoken door stingers en kwallen, en zag kwallen van wel twee meter lang onder me door zwemmen. Twee keer stak ik mijn arm vol in zo'n beest: alsof er kokend water over je huid wordt gegoten. Na 8 km begonnen mijn spieren te verstijven. Na 11 km was het tempo er uit en begon mijn linkerschouder hevig op te spelen. Pas de laatste 3 km kon ik weer iets versnellen, maar ging ik door een tegenstroming maar langzaam vooruit. Vanaf 10 km verliep alles in een langzame pijnlijke roes.
De finish was niet al te fraai: ik kwam volledig uitgeput binnen en werd meteen mee genomen naar de medische tent voor verzorging, van alle kwallenbeten en omdat ik letterlijk sterretjes zag: een half uur op een veldbed gelegen om bij te komen.

Ik heb het gehaald, maar ondanks de ' ideale omstandigheden' was het een barre, boze tocht, en heb ik  zwaar afgezien. Ongetwijfeld zijn hier een aantal goede lessen uit te trekken, en dat zal ik de komende weken zeker doen met Marcel. Maar op dit moment is er twijfel en onzekerheid: waarom doe ik dit ook al weer? Hoe is het mogelijk dat ik deze tocht, toch zo'n 2 km korter dan de Ijsselmeerovertocht, toch al twee keer ruim anderhalf uur trager afleg? 

Een paar verklaringen zijn er wel:
- niet genoeg getraind. Door ziekte en werk heb ik de afgelopen maanden de nodige trainingen gemist. DE zin was er ook niet.
- slaapgebrek: in de drie nachten voor de race heb ik er twee niet geslapen, de eerste door de vliegreis, en de nacht voor de race door zenuwen. De middelste nacht wel 9 uur geslapen, en een siesta van 2 uur. Maar 11 uur in drie dagen is natuurlijk geen goede voorbereiding.

Gelukkig gingen er ook een paar dingen goed:
- de voeding: geen hongerklop gehad door goede carbolaoding de dag ervoor, en ruim 6 liter sportdrank weggeklokt tijdens het zwemmen. Iedere 20 minuten drinken en ieder uur een stukje banaan is een prima ritme.
- onderrug heeft geen problemen opgeleverd. Ook verrassend weinig spierpijn de dag erna. De schouder lijkt er met ibuprofen weer bovenop te komen.
- de snelle eerste 10 km was bemoedigend. Ook bemoedigend dat ik op het laatst weer snelheid kon maken tegen de pijn en uitputting in.

Nu eerst terug naar huis, en slaap inhalen. Daarna met coach de race analyseren en een plan opstellen voor de komende maanden.

Ik heb wat foto's, zal ze later aan deze post toevoegen.

In Australië, een dag voor de race



V.l.n.r.: Gary, ikzelf, Mark en Mark, & de kayak die morgen mee gaat

Gisterochtend aangekomen in Perth. Een nacht overgeslagen, want slapen in een vliegtuig lukt me niet. Ik probeer de schade vandaag in te halen met een lange siesta. Op dit moment schrijf ik dit liggend op mijn hotelbed met een pak koekjes en een fles cola naast me: 'carboloading'! J

Gisteren met het team (schipper Gary, en twee kayakers Mark en Mark - zie foto) naar het strand gegaan, een proefrondje gezwommen en gaan eten om de taktiek te bespreken. Logistiek komt er nogal wat bij kijken omdat boot, zwemmer en kayaker niet vanaf dezelfde plaats vertrekken. 



Leuke hobby...



Evenals vorig jaar was het bij het proefzwemmen meteen raak en ik ben wel een half dozijn keer gestoken door ‘stingers’, kleine onzichtbaar kwalletjes. De foto geeft een idee van hoe zo’n beet eruit ziet (de rode striem op mijn wang). Het is knap pijnlijk.




Prachtig weer en een kalme zee vanochtend.
In de verte, 19,7 km ver weg, het eiland Rottnest



Gelukkig is er ook goed nieuws: het belooft morgen een schitterende dag te worden met weinig wind. De watertemperatuur is perfect: 24ºC, en het wordt bloedheet: 37ºC. Dat betekent genoeg drinken: ik heb gisteren op mijn hotelkamer maar liefst 8 liter sportdrank aangemaakt, 

Dit gaat mee op de boot: acht liter
sportdrank en een paar bananen.
. De snoepjes zijn al op...
Het mondwater is een experiment en schijnt
te helpen tegen een pijnlijke mond,
tong en keel door het zoute water. 

wat waarschijnlijk  zo’n 3 liter teveel is. (Ik hoop dat het hotelpersoneel niet achterdochtig wordt: ik had nogal gemorst met sportdrankpoeder en de tafel en vloer lagen vol met wit poeder…) Om de 20 minuten probeer ik zo’n 250 c sportdrank te drinken, en ieder heel uur een stuk banaan te eten.

Vanochtend was de verplichte safetybriefing voor zwemmers van overzee en uit andere delen van Australie. Hieronder een foto van mijzelf met de oudste solozwemmer: Dieter Loeliger, 78 jaren jong! Inspirerend, zulke mensen.





Dieter Loeliger is 78 jaar oud en gaat morgen, net als vorig jaar,

de 19,7 km lange oversteek alleen doen.



Taperen

Na mijn piekweekeinde vorige week ben ik nu aan het 'taperen': trainingsarbeid minderen zodat op de dag van de race de spieren maximaal uitgerust en fit zijn. Je kunt merken dat dat echt helpt wanneer na een paar dagen, wanneer het herstel inzet, je tijden plotseling sneller worden. Ook vandaag: 10 x 200 meter, de meeste in 2min50sec of iets minder, wat voor mij een mooi tempo is.

Taperen is overigens erg gemakkelijk als je het trainen zat aan het worden bent, wat voor mij de laatste tijd het geval is. Ik heb er geen enkele moeite mee om minder te trainen, en zie op dit moment op tegen het veel intensievere en extensievere programa dat ik vanaf maart zal moeten uitvoeren. Morgen de laatste echte training (8x1000 meter denk ik), de dagen daarna alleen nog maar een beetje 'spelen' zoals Marcel vdT het noemt. Na Rottnest ga ik een maand lang alleen maar spelen denk ik, en lekker crosstrainen (beetje lopen, fietsen, roeien), om even uit die betonnen bak water weg te zijn.

Hoewel ik zonder problemen een 10 km training kan afwerken, gaat de gezondheid toch niet echt lekker: al een week lang hoesten en buikloop. Ik heb nog een week om weer helemaal fit te worden. En zelfs al ben ik niet 100% fit, dan nog start ik en finish ik (extreme averij daargelaten) - voor mij hoort dat bij het ethos van Kanaalzwemmen, waar je de omstandigheden ook nooit voor het kiezen hebt, en waar ideale omstandigheden zeldzaam zijn. Een beetje zoals het leven zelf...

Komende woensdagmiddag neem ik het vliegtuig naar Perth, waar ik donderdagochtend aankom. Op donderdag tactiek bespreken en een proefstukje zwemmen met mijn schipper Gary en twee maten van hem, Mark en Mark, die me begeleiden in een kayak. Op vrijdagochtend een verplichte safety briefing voor alle zwemmers, en verder veel pasta eten, zoveel mogelijk slapen, en voedingen (sportdrank) voor de volgende dag voorbereiden. Op zaterdagochtend kwart over zes start ik.

De ambitie is om mijn niet zo snelle tijd van vorig jaar (7 uur en 16 minuten voor 19,7 km) te verbeteren, ook al was de zee vorig jaar ruw en ook al kun je eigenlijk geen twee Rottnest overtochten met elkaar vergelijken. Maar vorig jaar kwam ik om de tocht slechts te overleven, zwom de eerste helft rustig en de tweede nog rustiger, nam vrij lange drinkpauzes enzovoort. Dit jaar wil ik er met meer aggressie invliegen, ook al omdat het mijn inmiddels derde 20 km wedstrijd is. Hoewel ik weet dat de tweede helft geen pretje zal zijn, zorgt de inmiddels opgebouwde ervaring ervoor dat ik niet meer geintimideerd wordt door de afstand of door de pijn. Ik weet nu dat, hoe erg de pijn ook is, je je al een half uur na de race weer vrij normaal kunt voelen. (Het aanbod van schipper Gary om na de race een nacht lang met hem en zijn maten op het eiland Rottnest te gaan feesten heb ik echter af moeten slaan: deze 44-jarige wil mooi op tijd in zijn mandje liggen na 6-7 uur ploeteren.)

De mentale kracht die ik met deze Kanaalonderneming opdoe (of moet ik zeggen: 'ontdek'?) vind ik eigenlijk nog wel de grootste winst. De lichamelijke vorm (zowel in de zin van 'contouren' als 'conditie') kun je, nee zal je weer kwijtraken, maar de geleerde lessen blijven. Dat zijn er inmiddels al heel wat, en ze zijn op meer dan alleen zwemmen van toepassing.  Ik zal er op zeker moment nog eens wat over schrijven.

Mijn inmiddels alweer vijfde stukje voor het Brabants Dagblad is de deur uit. Deze keer eens wat meer over Bangladesh, alleen maar over zwemmen wordt zo saai. Ook leuk: het personeelblad van mijn werkgever, met een oplage van enkele tienduizenden exemplaren, wil een artikel over mij en mijn project voor het CIPRB doen, en verslag doen over de Kanaalpoging in Augustus. Hoewel de publiciteit me soms een beetje benauwt (stel dat de overtocht mislukt, dan sta je wel voor evenzoveel lezers te kijk), hoop ik dat de fondsenwerving zo een flinke zet in de rug krijgt. Die staat namelijk sinds de Nieuwsjaarsduik helemaal stil, vooral omdat ik nauwelijks tijd heb er serieus aan te werken.

Op naar de Rottnest Channel Swim

Afgelopen weekend was piekweekend: op twee achtereenvolgende dagen 10 km getraind. Dat had eigenlijk 2 x 15 km moeten zijn, maar hooikoorts drukte de performance enigszins. Maar ik voel me klaar voor mijn tweede Rottnest Channel Swim op 26 februari. Vlucht en hotel zijn geboekt.

Opmerkelijk is dat ik de afgelopen weken, hoewel lichamelijk fit, met meer moeite heb getraind. Hoewel ik lichamelijk fit ben ben ik de afgelopen weken een aantal keren met tegenzin naar de training gegaan. Dat is niet verrassend: ik train nu al anderhalf jaar voor dit projct, en zo heel interessant is dat op-en-neer zwemmen in een zwembad ook niet altijd (zwemmen in open water is iets anders, dat is als een wandeling in een mooie omgeving). Daarom is het goed om tussentijdse doelen te hebben. Het feit dat ik over twee weken in Australië 19,7 km 'mag' zorgde er voor dat ik me het afgelopen weekeinde toch naar het zwembad sleepte.